«Δε διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί! Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος! Η ιατρική, η νομική, η διοίκηση επιχειρήσεων – ναι, αυτά είναι σεβαστά επαγγέλματα, απαραίτητα για να συνεχίζεται η ζωή… Η ποίηση, όμως, ο ρομαντισμός, η ομορφιά, ο έρωτας! –αυτά είναι που μας κρατάνε στη ζωή»!
Είχα την χαρά και την τύχη να παρακολουθήσω μαζί με τον Σύλλογο Γονέων του σχολείου μας, το θρυλικό έργο του Tom Schulman «Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών» στο θέατρο Βρετάνια, σε θεατρική διασκευή του ίδιου του συγγραφέα και υπό την σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Πρόκειται για ένα έργο που γνωρίζουμε πολύ καλά από την κινηματογραφική του μεταφορά και την χαρακτηριστική και ιδιαίτερη ερμηνεία του Robin Williams, το οποίο πάντα μένει διαχρονικό και επίκαιρο, τονίζοντας την ανάγκη του ανθρώπου να στοχάζεται και να πράττει ελεύθερα. Πώς, λοιπόν, μπορεί να χωρέσει η σφαιρική σκέψη σε μία «τετραγωνισμένη» εκπαίδευση;
Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται γύρω από την ορμητική και ανατρεπτική προσωπικότητα του καθηγητή λογοτεχνίας John Keating, που καλείται να διδάξει τη δεκαετία του ’60 στο συντηρητικό και οπισθοδρομικό λύκειο Welton, όπου οι μαθητές είναι εξαναγκασμένοι να ακολουθούν το τετράπτυχο «Παράδοση! Τιμή! Πειθαρχία! Υπεροχή!» και να υποτάσσονται σε αυστηρούς κανόνες και στις πιέσεις των γονέων τους να μπουν σε υψηλού κύρους ακαδημαϊκά ιδρύματα. Ο Keating έρχεται να αμφισβητήσει αυτές τις αρχές και με όχημά του την ποίηση, να προτρέψει τους νέους να «αδράξουν τη μέρα», να αγνοήσουν τις προκαταλήψεις που τους δεσμεύουν, να ανακαλύψουν την πραγματική τους φύση και να ζήσουν μία συναρπαστική ζωή, ενάντια σε κάθε κατεστημένο. Όταν οι μαθητές του ανακαλύπτουν ότι ο καθηγητής τους ήταν μέλος μιας ομάδας που ονομαζόταν Dead Poets Society, αποφασίζουν να αναβιώσουν τον θεσμό αυτό και να βρουν τη δική τους φωνή. Το έργο περιστρέφεται γύρω από την αέναη ανάγκη των νέων να ιχνηλατήσουν τις πραγματικές τους επιθυμίες ακόμα και όταν αυτές δε γίνονται αποδεκτές από τους γονείς τους, αλλά κυρίως γύρω από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που φράζει την ονειροπόληση και τη διεκδίκηση και απαιτεί την επαναστατική φιγούρα του δασκάλου για να δώσει διέξοδο στη δημιουργικότητα.
Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο, ανέδειξε τους τολμηρούς του διαλόγους και παρά τον γρήγορο ρυθμό της, κατάφερε να αποδώσει όλους τους χαρακτήρες και τις συγκινητικές στιγμές με ειλικρίνεια. Ιδιαίτερες πινελιές αποδείχθηκαν η γλυκιά μουσική της Μαρίζας Ρίζου, τα προσεγμένα και λειτουργικά σκηνικά της Αρετής Μουστάκα που παραπέμπουν στην εποχή του έργου, όπως και τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαρίδη.
Οι ερμηνείες του έργου είναι και αυτές που το απογειώνουν. Ο Άκης Σακελλαρίου στον ρόλο του John Keating αποδεικνύεται η κατάλληλη επιλογή, καθώς με τη δυναμική παρουσία του και την έμφυτη γοητεία του καταφέρνει να μεταδώσει το πάθος για τις αξίες του ήρωα, χαρίζοντάς μας εμβληματικές στιγμές. Από την άλλη, ο Τάσος Χαλκιάς αποδίδει τον ρόλο του οπισθοδρομικού και αυστηρού διευθυντή Nolan με στιβαρότητα και αέρα εξουσίας. Οι μαθητές, όλοι νέοι εκκολαπτόμενοι ηθοποιοί από 22 ως 32 ετών, γεμάτοι μεράκι και ζήλο για το θέατρο, αποτελούν και τον πυρήνα του έργου και καταφέρνουν με αφοσίωση να πλαισιώσουν επιτυχώς τους χαρακτήρες τους.
Πρόκειται για μία παράσταση που αξίζει όλοι να δούμε και θα θυμόμαστε για αρκετό καιρό μετά!
Από μαθητή της Γ’ Γυμνασίου, Σπύρο Γρηγοριάδη
