Η αδικία είναι γεγονός που κυριαρχεί στη ζωή του ανθρώπου. Έτσι και στην εκπαίδευση, ένα παιδί στην φτωχική χώρα της Αφρικής σε αντίθεση με έναν μέσο Ευρωπαίο άνθρωπο, θα έχει πολύ λιγότερες ευκαιρίες για μόρφωση. Αυτά που για εμάς θεωρούνται δεδομένα, για άλλους στην άλλη άκρη της Γης θεωρούνται ζητούμενα.
Και δε μιλάμε περί διαδραστικών τάξεων και ηλεκτρονικών συσκευών, αλλά περί βασικών εφοδίων, όπως είναι τα βιβλία και τα τετράδια. Ο μέσος Έλληνας μαθητής θα διαμαρτυρηθεί για το εκπαιδευτικό σύστημα και για την τράπεζα θεμάτων… Όμως τι συμβαίνει στις χώρες που δεν έχουν ούτε κτήρια για να φιλοξενήσουν σχολεία; Το ιδεατό θα ήταν ένας κόσμος με πλούσια, ελεύθερη και δωρεάν εκπαίδευση για όλους. Πολλές φορές, όμως, παρατηρείται ακόμα και στα σύνορα της ίδιας χώρας, πληθυσμοί ανάλογα με την οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση να περιθωριοποιούνται. Πρόσφυγες, φτωχές οικογένειες των οποίων τα παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουν από μικρές ηλικίες για να κερδίσουν το ψωμί τους, αλλοδαποί και γηγενείς στις περιοχές των οποίων η εκπαίδευση υποβαθμίζεται. Τα παραδείγματα τέτοιων κατα- στάσεων είναι άπειρα.
Το παιδί πρέπει να εκπαιδευτεί, να μορφωθεί έστω με τις βασικές γνώσεις. Αν θελήσει να πάει πανεπιστήμιο αυτό αποτελεί ένα άλλο ζήτημα, αλλά πρέπει τουλάχιστον να του δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσει να κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του και για τη σταδιοδρομία του. Μπορείτε να φανταστείτε ποσά ταλέντα μένουν αναξιοποίητα λόγω της έλλειψης επαρκούς συστήματος εκπαίδευσης; Και πόσα μάλλον δεν ανακαλύπτονται ποτέ λόγω του σύγχρονου χαρακτήρα του σχολείου; Ίσες ευκαιρίες για ποιοτική εκπαίδευση ανεξαιρέτως εθνικότητας, φύλου και κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, θα σήμαινε νέες γενιές με στόχους και θέληση για ζωή. Θα σήμαινε περιορισμό της χειραγώγησης και του ετεροκαθορισμού και παράλληλη άνθιση της κριτικής σκέψης απέναντι στον καταιγισμό των ερεθισμάτων. Θα σήμαινε συνειδητή άνοδος και πτώση καθεστώτων και ανάπτυξη σε κάθε επίπεδο. Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Βίκτωρ Ουγκό «Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή».
Από το μαθητή της Α’ Λυκείου, Δημοσθένη Σωτηρόπουλο
