Μια θάλασσα απέραντη,
Πολλές ψυχές στα βάθη,
Τα βλέμματα αμέτρητα,
Που βρίσκεται η αγάπη;
Τα πλήθη είναι πολύχρωμα,
Ίδια σκέψη- ούτε μια,
Οι γλώσσες αγκαλιάζονται,
Γιατί δίψα για τη βία;
Το κάθε πνεύμα- μόνο του,
Δική του μέρα, σώμα, πάθος,
Όλα τα πνεύματα- μαζί,
Ο κόσμος- ένα άνθος.
Ξυπνούν στο χάραμα οι κόρακες,
Και βλέπουν νυχτοπούλια,
Ελεύθερα- και τα δύο πτηνά,
Μαζί φτιάχνουν τραγούδια.
Από τη μαθήτρια του ΙΒ1, Ελένη Παρασκευή Μέξη
